Ik had twee weken niet rondgelopen in de tuin, iets met een aanval van een woeste hooivork en een bijzonder pijnlijke voet. Dus toen ik gisteren eindelijk weer eens buiten kwam, was het toch een beetje schrikken want voor het eerst geen enkele komkommer, geen enkele courgette en geen boontjes meer. Tijd om alles op te ruimen, en tijd om eindelijk eens het resultaat van het grote droogboonproject met jullie te delen!
In het voorjaar begon ik met een 120-tal eigen gekweekte bonenplantjes van allerlei pluimage te verdelen over zes tipi's. Dat ging eigenlijk de hele zomer prima, geen plagen of ongedierte te bespeuren! En een perfecte groente voor de luie tuinder, want met de bonen doe je de hele tijd niets. Ze vinden zelf hun weg omhoog langs de stokken; tot ze beginnen te verdorren en je de boontjes in de opgedroogde hulzen hoort rammelen als je ermee schudt.
Eenmaal volledig verdroogd is het pluktijd en mogen de bonen binnen nog even verder drogen (netjes verspreid over de woonkamervloer want daar horen ze thuis he Bakman).
Een paar dagen later was Het Meisje ziek en zat zich met rode koortskaken te vervelen, dus kreeg ze de eer om de bonen te openen, en ziehier: een hele snoepdoos vol prachtige droogbonen!
Mooi he! Ik selecteerde ze ook nog eens per soort:
Mijn favorietjes zijn de eksterbonen, die maar zo groot zijn als het bovenste kootje van mijn pink maar een geweldig fijn patroon hebben.
Een paar bemerkingen nog:
Ik kan er niets aan doen, maar dan toch overvalt mij het gevoel dat er nog wat kleuren ontbreken, dat de collectie niet volledig is. Dat ruikt naar een paar nieuwe soorten volgend jaar!
Tunny Beans, Pea Bean Inca, Fortex en Tresnjevac zijn de vier soorten Engelse bonen die via de post naar België gesmokkeld werden en waar ik nu trotse kweker van ben.
De aandachtige lezer merkte al een onbekende soort met drie vraagtekens erbij op. Deze soort zaaide ik niet, en lijkt dus een kruisbestuiving tussen twee soorten te zijn, of kan dan niet? En zoja, dan gok ik op een kruising tussen een eksterboon en een roze pronkboon?
En over de onderste soort, de Cherokee Trail of Tears, wil ik het ook nog eens hebben. De Cherokee Indianen namen deze boon mee op hun gedwongen verhuizing naar het westen van de Verenigde Staten in 1838; een tocht die duizenden mensenlevens eiste. In 1977 werd de boon door John Wyche, een afstammeling van de Cherokee Indianen aan de Seeds Savers Exchange gegeven. Een boon met een geschiedenis dus! Met mooie rode peulen tijdens het rijpen en donkerblauwe bonen als ze nog niet gedroogd zijn. Zowel vers als als droogboon te gebruiken, een aanrader eigenlijk.
Wat we daarmee nu gaan doen, met onze snoepdoos vol bonen, vroeg mijn schoonmama... Een nachtje weken voor gebruik en dan hopelijk volop gebruiken in winterse stoofpotten, risotto's en soepen! Het Meisje, die bonen haat, zal nog vaak haar neus optrekken deze winter..
Tot slot: ik hoorde één van deze avonden op het journaal een Palestijn wanhopig voor zijn kapotgeschoten appartement zeggen dat hij enkel nog naar binnen was kunnen gaan om wat linzen mee te nemen. Ik ben van mening dat we peulvruchten zoals linzen en bonen wat miskennen, ten onrechte, want ze zijn belangrijk basisvoedsel. Vanavond aten we trouwens met onze laatste tomaatjes uit eigen tuin nog eens shakshouka, een gerecht dat bestaat uit gepocheerde eitjes in een saus van tomaten, ui, kikkererwten en paprika.
Ook dat gerecht draagt in het Midden-Oosten een lange geschiedenis met zich mee (je leest er hier over: https://nl.wikipedia.org/wiki/Shakshouka) en het internet staat vol met shakshouka recepten, met zowel Joodse als Arabische varianten. Laat ons nu gewoon maar hopen dat de nachtmerrie in het Midden-Oosten zo snel mogelijk stopt...
Comments