De begrafenis van Willy N.

Na de vorige post merkte een lezer op dat ik niets geschreven had over de ter ziele gegane Willy N. en dat ik dat eigenlijk niet zomaar kon laten passeren. Een terechte opmerking, want er is hier in het verleden al het één en ander over Willy verschenen. Wie het zich nog herinnert: vorige zomer staken Het Meisje en ik een brief (met foto's en al!) in de bus van Willy, met de vraag of hij ons eventueel met wat stro of hooi zou willen sponsoren:

Uiteindelijk is daar nooit reactie op gekomen, maar toch ben ik er zeker van dat Willy en ik elkaar ooit wel zouden gevonden hebben. Want Willy waardeerde noeste arbeid, getuige hiervan het voorvalletje in Elsegem tiental jaar geleden, waar hij zijn geschonken bloembakken liet weghalen uit protest tegen de respectloze behandeling van de vrijwilligers die ze onderhielden. Foei Elsegem! Maar goed, we moeten door met het leven, en bij gebrek aan andere rijke industriëlen in de buurt werd het tijd om nieuwe bronnen aan te boren. Dus heb ik mij eens in een volledig onbekende wereld gestort, namelijk die van de Europese subsidies €€€. Niet om nog meer groente te kweken (want daar hebben we er al meer dan genoeg van), maar om de Muurstraat wat verder op te vrolijken met o.a. een bankje en een verbeterde versie van de gratis-doos. Iets wat eigenlijk al lang in mijn hoofd aan het broeden was, en nu door de LEADER subsidies in een stroomversnelling geraakt is.

De mevrouw bij wie ik het project mocht voorstellen om te zien of het wel in aanmerking kwam voor subsidies, krabde eerst wat in het haar want nog nooit was er zo weinig geld gevraagd bij een subsidie-aanvraag. Ze moest het eens met een collega bespreken en die collega vond te weinig geld blijkbaar geen probleem, want ik kreeg bericht dat ik het project mocht beginnen uitwerken. Hetgeen volgde waren een paar dagen van complete chaos, want op vier dagen tijd moest alles geschreven en gemotiveerd worden, en de dag net voor de inleverdatum was het De Ronde, met zoals elk jaar taartenbak bij ons thuis (waaronder deze beauty van Bakman):

En zo was het plots 21u 's avonds, zat Tadej Pogacar (of Kadee Focaccia volgens de echte koersliefhebbers) al terug op de bus naar huis, en kon ik eindelijk op verzenden drukken:

Geen waarschuwingen, phew! Eind juni ten laatste nieuws, ik hou jullie op de hoogte...

O ja, en voor wie het zich afvroeg: ik was zelf niet op de begrafenis van Willy. Maar dat is me zeker en vast vergeven, want er lagen 35 aspergeplanten te wachten om uitgeplant te worden in de Muurstraat. Inclusief het delven van een soort loopgracht om de aspergeklauwen in te leggen:

En ook in de mini-kwekerij thuis is het de laatste dagen druk, met een hele collectie tomaten en pompoenen die moeten gezaaid en/of verplant worden. Gelukkig kreeg ik van een collega deze Positive Potato om de moed erin te houden:

Go do your thing, dat zouden de woorden van Willy kunnen zijn he! Tot de volgende keer!